Please Take Care ปฏิบัติการดูแลหัวใจของนายมาดเท่ - นิยาย Please Take Care ปฏิบัติการดูแลหัวใจของนายมาดเท่ : Dek-D.com - Writer
×

    Please Take Care ปฏิบัติการดูแลหัวใจของนายมาดเท่

    ซวยกับชีวิตสิ้นดี T^T นี่เพราะเราเป็นโรคที่โดนผู้ชายจูบไม่ได้ ก็เลยโดนทิ้งเเล้วทิ้งอีก เเถมต้องมาเจออีตารุ่นพี่ปากชั่วไล่ทำร้ายจิตใจอีก เเล้วที่นี้เดลจะทำยังไงดีล่ะค้า

    ผู้เข้าชมรวม

    208

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    3

    ผู้เข้าชมรวม


    208

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    1
    หมวด :  รักอื่น ๆ
    จำนวนตอน :  2 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  18 พ.ย. 55 / 16:49 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    บทนำ
    Anti Kiss Syndrome!!!

     

     

                    เวลา 23.00 น.
                    เอี๊ยดดดด
    !!!!
                    เสียงของล้อรถสปอร์ทคันงามสีดำเงาวับที่บดขยี้พี้นถนนหน้าคฤหาสน์หลังงาม โฮะๆๆ ^O^ ไม่อยากอวดหรอกนะว่าบ้านฉันรวย >O< และที่สำคัญแฟนฉัน...
                    ...หล่อมากกก
    ~
                    อย่าอิจฉากันล่ะท่านผู้อ่านที่น่ารักทั้งหลาย โฮะๆๆๆ ^O^
                    เอาล่ะเข้าเรื่องดีกว่า พอดีฉันเพิ่งกลับจากงานวันเกิดของ “พีท” สุดที่รักสุดหวงแหนของฉันมาน่ะ >O< เสียงเบรกที่ได้ยินไปเมื่อกี้นี้ ก็เป็นเสียงรถสปอร์ทราคาเฉียดยี่สิบล้านของเขาเองแหละ อิอิ นอกจากจะหล่อแล้วยังโคตรรวยอีกต่างหาก โอ๊ย~ >o< มีความสุข ก็แบบว่าคนมันสวยน่ะนะ
                    “ส่งเดลแค่นี้ก็ได้ค่ะพีท เดี๋ยวเดลเดินเข้าไปข้างในเอง”
                    “จะดีเหรอครับเดล ผมขอเข้าไปสวัสดีคุณพ่อของคุณก่อนได้มั้ย”
                    บ้าหรือเปล่าคะคุณที่รัก
    -_-; นี่ห้าทุ่มกว่าแล้วนะค้า~ นอกจากลุงยามวัยเกือบนอนวัดแล้ว ก็มิมีสิ่งมีชีวิตใดถ่างตารอรับไหว้คุณที่รักหรอกคะ
                    “เอาไว้คราวหน้าดีกว่านะคะพีท ป่านนี้คุณพ่อของเดลท่านคงไปเยี่ยมคุณย่าแล้วล่ะคะ”
                    “เอ๊ะ คุณย่าของเดลท่านเสียนานแล้วนี่ครับ
    o_o! หรือว่าคุณพ่อของเดลจะ... โธ่~ เดลสุดที่รักของพีท” พีทเอื้อมมือมาโอบไหล่ของฉันอย่างปรอบโยน
                    ฮือๆ
    T^T ซึ้งใจจังเลยค่ะพีท ถ้าไม่มีพีท เดลคง... เอ๊ย!!! อีตาบ้า! -_- นี่ฉันมีแฟนสมองกลับหรือฟะเนี่ย!
                    “นี่พีทคะ -_- พ่อเดลยังไม่ตายค่ะ ที่เดลพูดหมายความว่าพ่อเดลคงหลับสนิทไปแล้วค่ะ”
                    “ฮ่าๆๆ
    ^O^ อย่างนั้นเองเหรอครับ พีทก็คิดไปซะไกล”
                    พีทคะ
    -_- แถวบ้านเรียกโง่ค่ะ
                    “ถ้าอย่างนั้นเดลขอตัวเข้าบ้านก่อนนะคะ
    ^_^” ฉันเปิดประตูรถข้างที่นั่งคนขับ แต่กลับโดนพีทจับมือไว้ไม่ให้ลงจากรถ “มีอะไรอีกหรือเปล่าคะพีท”
                    “จะรีบไปไหนล่ะ พีทยังไม่ได้ของขวัญวันเกิดจากเดลเลย”
                    “อ้าว
    ~ ก็เดลเอาให้พีทตั้งแต่อยู่ในงานแล้วนี่คะ เอ๊ะ หรือว่าเดลจะทำหล่นคะเนี่ย”
                    “เปล่าหรอกครับ
    ^_^ แต่ที่เดลให้น่ะ มันเป็นแค่ของขวัญธรรมดาเองนะครับ”
                    “แหม~ พีทก็ ^o^ เดลอุตส่าห์เลือกอย่างดีเลยนะคะ มันจะธรรมดาได้ยังไงล่ะ”
                    นาฬิการุ่นมหาเสน่ห์ ฝังเพชรหายากจากนอกโลกเชียวนะค้า
    ~ จะธรรมดาได้ยังไง๊~
                    “แต่พีทอยากได้อะไรที่มันพิเศษกว่านั้นน่ะสิ” ยังไม่ทันที่ฉันจะอ้าปากถาม พีทก็ค่อยๆ เลื่อนใบหน้าสุดหล่อเนียนของเขาเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ด้วยสัญชาตญาณและประสบการณ์ ฉันสัมผัสได้ทันทีว่าสิ่งที่พีทต้องการนั้นคืออะไร
                    ฉันเองก็อยากตอบสนองความต้องการนั้นนะ แต่...
                    เพลี๊ย
    !!! ฝ่ามือขาวเนียนของฉันทำการประทับตราห้านิ้วไว้บนใบหน้าหล่อหายากของพีทแบบชัดเจน ทำเอาพีทถึงกับหน้าหันตามแรงตบอย่างช่วยไม่ได้
                    กรี๊ดดด
    ~ o_o!!! นี่ฉันทำบ้าอะไรลงไปเนี่ย~
                    “พีทคะ เอ่อ...คือว่า...” ฉันพยายามจะแก้ตัว แต่กลับถูกลูกกะตาที่เต็มไปด้วยความโกรธของคุณสุดที่รักจ้องจนลิ้นเป็นง่อยพูดไม่ออก T^T
                    “นี่มันหมายความว่ายังไงน่ะเดล พีทก็แค่จะจูบ ทำไมเดลต้องตบพีทแรงขนาดนี้ด้วย ถ้าไม่ยอมก็บอกกันดีๆ สิ ทำไมต้องลงไม้ลงมือกันขนาดนี้ด้วย!
                    นี่กะจะไม่ให้เค้าพูดเลยเหรอตัวเอง
    T^T
                    “พีท...คือ...เดลไม่ได้ตั้งใจจะตบพีทเลยนะ เดลแค่ตกใจนิดหน่อยเอง”
                    “ตกใจนิดหน่อยเหรอ
    ! นี่ขนาดไม่ได้ตั้งใจยังตบแรงขนาดนี้ ถ้าวันไหนเดลเกิดตั้งใจขึ้นมา พีทไม่นอนเข้าเฝือกตัวเป็นมัมมี่แช่แข็งอยู่ที่โรงพยาบาลเลยหรือไง!
                   
    T^T จิกเจ็บนะคะเนี่ย~ ฮือๆ
                    “แต่พีทคะ...”
                    “เลิกพูดเถอะเดล...”
                    “
    TOT
                    “สามเดือนที่เราคบกันมา พีทไม่เคยเลยที่จะทำให้เดลเจ็บ...”
                    “
    TTOTT<-------- พูดไม่ออก T^T
                    “แต่ที่เดลทำกับพีทวันนี้มันเกินไปจริงๆ v-v พีทคงทนคบกับเดลอีกต่อไปไม่ได้แล้วล่ะ”
                    “พีท...อย่าพูดแบบนี้สิ
    T^T เดลขอโทษ เดล...เดลจะปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น เดลสัญญาว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก ขอร้องล่ะพีท TOT ให้โอกาสเดลได้แก้ตัวอีกครั้งเถอะนะ” ฉันอ้อนวอนพีทด้วยน้ำตาที่ตอนนี้ไหลไม่ยอมหยุด พร้อมทั้งเขย่าแขนของเขาเบาๆ เพื่อให้เขายกโทษ แต่พีทกลับนิ่งเฉยเป็นรูปปั้นเปาบุ้นจิ้น และไม่ยอมชายตามองฉันเลยแม้แต่น้อย
                    นี่มันอะไรก๊านนน
    ~ T^T ฉันก็แค่ตบเบาๆ เองน้า~
                    “พีท...เดล...”
                    “เลิกพูดเถอะ พีทไม่อยากฟัง...”
                    “อึก
    ! TOT
                    “เดลกลับเข้าบ้านไปได้แล้ว และต่อจากนี้ไปเดลไม่ต้องโทรมาหาพีทอีกนะ ทุกอย่างที่เคยทำร่วมกันมาตลอดสามเดือนสี่วันสิบเอ็ดชั่วโมงยี่สิบนาที ขอให้เดลลืมมันไปซะ เรื่องของเราจบกันแค่นี้เถอะ”
                    “พีทคะ...ฮือๆๆ
    TT^TT” น้ำเสียงของฉันถูกกลืนกินด้วยเสียงสะอึกสะอื้นร่ำไห้ แววตาถูกม่านน้ำตาไหลอาบจนมองภาพชายที่อยู่ตรงหน้าแทบไม่เห็น
                    ฉันค่อยๆ ก้าวเท้าลงจากรถช้าๆ ถึงจะเจ็บปวดแค่ไหน แต่ฉันก็คงจะหน้าหนานั่งอยู่ในรถของคนที่ไม่ได้รักกันแล้วไม่ได้หรอก
    T^T
                    นี่มันอะไรกัน T^T เหตุการณ์อันแสนโหดร้ายเดินทางมาเยือนฉันอีกแล้วหรือนี่ ตอนที่คบกันฉันนึกว่าเรื่องของฉันกับพีทจะไปได้สวย ที่ไหนได้ TOT มันก็เป็นแค่เรื่องที่ฉันจินตนาการไว้เท่านั้นเอง ฮือๆ หนูเดลเจ็บปวดใจค่ะ ฮือๆ TT^TT

                    ฉันชื่อเดลค่ะ อย่างที่ท่านทั้งหลายได้รับรู้ไปแล้วเรื่องที่ฉันถูกผู้ชายทิ้ง T^T ฉันล่ะอยากรู้จริงๆ กะอีแค่ตบหน้าเฉยๆ ทำไมต้องโกรธกันขนาดนี้ด้วย T^T ฉันน่ะโดนผู้ชายทิ้งมาร้อยกว่ารอบแล้วล่ะค่ะ แงๆ คิดแล้วมันน่าน้อยใจ! ใช่ว่าฉันนิสัยไม่ดีหรือว่าขี้เหร่หรอกนะคะ ตรงกันข้าม ฉันออกจะสวย ดูดี มีชาติตระกูลสูงส่ง เป็นที่หมายปองของตัวผู้นับร้อย แต่ที่มันเป็นอุปสรรคขวางทางความรักอันรุ่งโรจน์ของฉัน มันคงเป็นเรื่องสุขภาพที่ไม่เหมือนชาวบ้านชาวเมืองเขานี่แหละ -_-; ฉันน่ะป่วยเป็นโรคต่อต้านริมฝีปากชายหรือที่เรียกเป็นภาษาปะกิดว่า ‘Anti Kiss Syndrome’
                    ก็อย่างที่บอกไว้ ว่าโรคนี้เป็นโรคที่ไม่เหมือนชาวบ้านชาวเมืองเขาเลย เพราะทั่วทั้งจักรวาลทางช้างเผือกก็มีแต่ฉันคนเดียวนี่แหละที่เป็นโรคนี้ T^T น่าฉงฉานใช่มั้ยล่ะ
                    อาการเบื้องต้นของโรคนี้คือ จะต่อต้านการจูบทุกรูปแบบจากเพศตรงข้าม พูดง่ายๆ คือฉันจะมีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างรุนแรงที่สุดถ้ารู้ว่าจะโดนจูบ ดังเช่นที่ท่านผู้อ่านเห็นนั่นแหละ แค่รู้ว่าพีทจะจูบฉันก็ตบเขาซะโดนทิ้งเลยเห็นมั้ย ฮือๆ
    T^T และก็เป็นแบบนี้กับผู้ชายทุกคนที่ฉันคบด้วย เวลาที่ (อดีต) แฟนๆ ของฉันเขาขอจูบ ฉันจะหน้ามืดต่อต้านเขาทันที แบบว่าบางคนถึงกับโดนกระโดดถีบเลยนะ T_T เพราะอย่างนี้ไง ฉันถึงบอกว่าฉันโดนทิ้งจนชินแล้ว ฮือๆ คิดแล้วหดหู่เศร้าหมอง หมอบอกว่าโรคนี้ไม่สามารถรักษาได้ แต่มันจะหายไปเองเมื่อร่างกายฉันปรับตัวและพร้อมที่จะโดนจูบ
                    แล้วเมื่อไหร่ฉันจะหายจากไอ้โรคบ้าๆ นี้สักทีน้า
    ~ >~< ฉันเองก็อยากโดนจูบจากคนที่รักเหมือนกันนะยะ!!!

                    เจ็ดวันต่อมา...
                    ก๊อก ก๊อก ก๊อก
    ~
                    “คุณหนูคะ ^O^ มีแขกมาขอพบค่ะ~
                    “อือ
    ~ =_=
                    ใครมันมาเสียงดังเอะอะอยู่หน้าห้องฉันเนี่ย
    ! ไม่รู้หรือไงว่าคนจะนอน!
                    “คุณหนูคะ~ เปิดประตูหน่อยค่ะ”
                    “โอ๊ย
    ! =O= พี่ดอกบัวค้า~ มาปลุกอะไรแต่เช้าคะเนี่ย! มารยาทน่ะมีมั้ยคะ! เดี๋ยวเดลก็บอกคุณพ่อไล่พี่ออกหรอก!” ฉันนอนคลุมโปงตะโกนด่าอีคุณพี่บัว คนใช้เอ๋อแดกที่คุณพ่อสงเคราะห์เก็บจากสะพานควายมาเลี้ยง ฉันล่ะเซ็งคุณพ่อจริงๆ -_-; ชอบเก็บเด็กข้างถนนมาเลี้ยง ฉันว่าอีกหน่อยบ้านฉันคงกลายเป็นมูลนิธิเด็กขอทานแน่เลย
                    “นี่
    ! ยัยเดล! พูดจาให้มันดีๆ หน่อยสิยะ!
                    หนอย
    ~ นี่กล้าขึ้นเสียงกับฉันงั้นเหรอ อีคุณพี่บัว!!!
                    “นี่กล้าเรียกเดลว่า ยัยเดลอย่างนั้นเหรอคะพี่บัว! คอยดูเถอะ! เดลจะฟ้องคุณพ่อ!
                    “แกเสียใจจนเป็นประสาทไปแล้วหรือไงยัยเดล
    ! จำเพื่อนรักที่สุดของแกไม่ได้หรือไงฮะ! -_-! เลิกวางกล้ามแล้วมาเปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!
                    เพื่อนรักที่สุด
    ? o_o! หรือว่าจะเป็น...
                    “ยัยกระต่าย
    !!!” ฉันรีบวิ่งไปเปิดประตู ก่อนจะโผเข้ากอดยัย กระต่าย เพื่อนรักคนแรกและคนเดียวที่ฉันมี
                    กระต่ายถือได้ว่าเป็นคนที่ฉันสนิทและก็รู้ใจฉันมากที่สุด ทุกครั้งที่ฉันมีปัญหาหรือเดือดร้อน ยัยนี่จะเป็นคนแรกที่ยื่นมือเข้ามาคอยปรอบโยนและให้กำลังใจ อาจเป็นเพราะเราสองคนรู้จักกันมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย จนตอนนี้หอยเท่าฝ่าตีนแล้ว ยัยนี่ก็ยังทนคบฉันป็นเพื่อนไม่เคยทอดทิ้งกัน
                    “ทำไมแกไม่ยอมโทรหาฉันเลยล่ะยะยัยบ้า
    !
                    “ฮือๆ
    T^T ก็ฉันไม่อยากให้แกต้องมาปวดหัวกับเรื่องบ้าๆ ของฉันอีกแล้วนี่” ฉันปล่อยโฮอย่างหยุดไม่อยู่ ก่อนที่ยัยกระต่ายจะเดินจูงมือฉันเข้าไปนั่งบนโซฟา
                    “เพราะแกไม่อยากให้ฉันยุ่งนี้แหละ แกถึงได้เอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้องไม่ยอมไปไหนซักที
    -_-; เฮ้อ~ ยังไม่ชินอีกเหรอ เป็นฉันชินไปนานแล้วนะ”
                    “ไม่ต้องมาตอกย้ำฉันเลย
    T^T ก็ฉันรักเขามากนี่”
                    “โอ๊ย
    ~ ฉันก็เห็นแกรักทุกคนที่คบกับแกนั่นแหละ -_- แกจะไปคิดคะนึงหามันทำไม กับอีแค่ผู้ชายไม่มีความอดทน เชอะ! คิดว่าตัวเองหล่อเลือกได้หรือไง ถึงได้กล้ามาบอกเลิกเพื่อนรักของฉันแบบนี้! คอยดูนะ แม่จะเอาเลือดหัวมันมาล้างเท้าแม่ให้หายแค้นเลย -_-!!!
                    เอ่อ...
    -_-; ไม่ต้องของขึ้นขนาดนั้นก็ได้มั้งยัยกระต่าย
                    “
    T^T
                    “เอาล่ะ แกเลิกร้องไห้แล้วก็ไปแต่งตัวซะ”
                    “แต่งตัว?”
                    “ใช่
    ^O^ ฉันจะไม่ยอมให้แกนอนคลุมโปงร้องไห้เป็นเด็กไม่รู้จักโตอยู่แบบนี้แน่”
                    “แล้วแกจะให้ฉันทำอะไรล่ะ แกก็รู้ว่าอารมณ์ของฉันตอนนี้มันแห้งเหี่ยวกว่าบวบแห้งซะอีก ไม่มีจิตคิดทำอะไรหรอก”
                    “เอาน่า
    ~ ไม่รองไม่รู้ กับอีแค่ตัวผู้ตัวเดียวจะไปเสียดายทำไมวะ ^_^ ถ้ามันไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษขนาดนั้นก็ปล่อยให้มันไปตายเถอะ ฉันว่าเราไปชอปปิ้งกันดีกว่า ผ่อนคลายไงผ่อนคลาย ^O^
                    “ก็จริงอย่างที่แกพูด จะไปสนทำไมกับผู้ชายความอดทนต่ำ
    o\/o! เอาล่ะ! วันนี้ฉันซื้อๆๆ แล้วก็ซื้อให้ห้างมันเจ๊งไปเลย!” ฉันลุกขึ้นยืนอย่างผ่าเผย พร้อมทั้งชูกำปั้นอย่างผู้ชนะ โฮะๆๆ
                    “ต้องให้มันได้อย่างนี้สิ
    ^O^ ยัยเดลจอมลุยของฉันกลับมาแล้ว~
                    หึ
    ! ฉันไม่สนแล้วว่าจะมีผู้ชายคนไหนกล้ามาคบกับฉันอีกมั้ย และไม่สนแล้วว่าไอ้โรคต่อต้านจูบที่ฉันเป็นอยู่มันจะหายหรือเปล่า ขอแค่ได้ใช้ชีวิตชิลๆ ตามประสาสาวโสด โดยมีเจ๊กาละแมเป็นไอดอลก็พอแล้ว >_<~ ก็แค่พวกผู้ชายที่หวังแต่ได้ ฉันขอปฏิญาณตนไว้ ณ ตรงนี้เลยว่า ถ้าชาตินี้ฉันหาผู้ชายดีๆ ยอมทำทุกอย่างเพื่อฉัน และยอมรับในสิ่งที่ฉันเป็นไม่ได้ ฉันจะขอขึ้นคานทองประดับเพชรฝังมุกเป็นเพื่อนพี่กาละแม ไปตลอดอายุขัยอันยืนยาวคงกระพันของฉัน! หึ!!!

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น